Doberman Pinczer to wspaniała rasa, która została po raz pierwszy wyhodowana pod koniec XIX wieku jako pies stróżujący. Znane ze swojej wytrzymałości, siły i inteligencji, Dobies są nie tylko doskonałymi obrońcami, ale także kochającymi rodzinnymi zwierzętami domowymi. Są bardzo wszechstronne i były nawet używane do różnych zadań, w tym do prac policyjnych i wojskowych, akcji ratowniczych oraz jako psy służbowe.
Dobermany żyją średnio od 10 do 13 lat, ale podobnie jak wszystkie rasy psów rasowych są podatne na kilka problemów zdrowotnych. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tych schorzeniach, ich przyczynach oraz sposobach ich diagnozowania i leczenia.
8 typowych problemów zdrowotnych u dobermanów
1. Rozszerzenie żołądka-Volvulus
Oznaki rozszerzenia żołądka-Volvulus
- Powiększony brzuch
- Wymioty
- Niepokój
- Nadmierne wydzielanie śliny
- Ból lub skomlenie przy dotykaniu brzucha
Rozszerzenie żołądka i Volvulus
Rozszerzenie i skręt żołądka lub GDV to stan zagrażający życiu, który pojawia się, gdy żołądek wypełnia się gazem, płynem lub pokarmem, co prowadzi do rozszerzenia lub wzdęcia żołądka. Rozszerzenie żołądka może dalej rozwijać się w tak zwany volvulus, czyli gdy rozszerzony żołądek skręca się tak, że zarówno wejście, jak i wyjście zostają zablokowane. Zakłóca to przepływ krwi do żołądka i innych narządów, co szybko prowadzi do szoku.
Przyczyny
Predyspozycje genetyczne powodują, że niektóre rasy częściej doświadczają wzdęć. GDV jest najczęściej obserwowany u dużych psów z głęboką klatką piersiową, chociaż każdy pies może być dotknięty tą chorobą. Psy w wieku siedmiu lat lub starsze są ponad dwukrotnie bardziej narażone na rozwój GDV niż psy w wieku od dwóch do czterech lat.
Kilka różnych przyczyn może prowadzić do wzdęcia, w tym połknięcie obcego przedmiotu, zjedzenie jednego dużego posiłku dziennie, zbyt szybkie jedzenie, picie lub zjedzenie zbyt dużej ilości podczas jednego siedzenia oraz ćwiczenia po jedzeniu.
Diagnoza
Ponieważ GDV jest nagłym przypadkiem medycznym, konieczna jest natychmiastowa interwencja weterynaryjna. Zdjęcie rentgenowskie będzie w stanie wykazać, czy pies cierpi na zwykłe wzdęcia, co oznacza, że żołądek jest tylko rozdęty, czy też wzdęcie przeszło do GDV, co oznacza, że jest skręcone.
Zabieg
Leczenie GDV musi być szybkie, ponieważ gdy żołądek się skręci, może to doprowadzić do śmierci w ciągu zaledwie godziny. Jedyną dostępną opcją ratującą życie psa jest leczenie chirurgiczne. Operacja polega na rozkręceniu żołądka i przyszyciu go do wewnętrznej ściany ciała, aby zapobiec ponownemu wystąpieniu. W zależności od ciężkości stanu i uszkodzeń, które zostały wyrządzone, może być konieczne usunięcie części żołądka lub śledziony.
Dożylne płyny z elektrolitami, lekami przeciwbólowymi i antybiotykami zostaną podane w celu leczenia wstrząsu, poprawy krążenia, zmniejszenia bólu oraz zapobiegania lub leczenia wszelkich infekcji. Elektrokardiogram (EKG) będzie zwykle używany do monitorowania wszelkich nieprawidłowości serca, które mogą być spowodowane toksynami wynikającymi ze zmniejszonego krążenia.
2. Niedoczynność tarczycy
Oznaki niedoczynności tarczycy
- Przyrost wagi
- Letarg
- Sucha, matowa sierść
- Nawracające infekcje skóry lub uszu
- Wysoki poziom cholesterolu we krwi
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy lub niedoczynność tarczycy to stan, który występuje, gdy tarczyca psa nie wytwarza wystarczającej ilości niezbędnych hormonów tarczycy do prawidłowej regulacji metabolizmu, co powoduje spowolnienie metabolizmu.
Przyczyny
Najczęściej przyczyną niedoczynności tarczycy jest limfocytowe zapalenie tarczycy lub idiopatyczny zanik tarczycy. Oba te stany pozostają słabo poznane, ale każdy z nich powoduje uszkodzenie funkcji tarczycy.
Przy limfocytarnym zapaleniu tarczycy układ odpornościowy atakuje tarczycę, natomiast w przypadku idiopatycznego zaniku tarczycy dochodzi do zastępowania tkanki tłuszczowej przez tkankę tarczycy. Te dwa stany odpowiadają za 95% przypadków niedoczynności tarczycy u psów, podczas gdy pozostałe 5% jest związane z rzadszymi chorobami.
Diagnoza
W przypadku podejrzenia niedoczynności tarczycy zostanie pobrana i przebadana próbka krwi, aby lekarz weterynarii mógł zmierzyć poziom hormonów tarczycy. Badanie tarczycy służy zarówno do diagnozowania, jak i monitorowania leczenia choroby.
Zabieg
Leczenie niedoczynności tarczycy zazwyczaj obejmuje receptę na syntetyczny hormon tarczycy lewotyroksynę lub L-T4. Regularne badania krwi są często wymagane w celu monitorowania postępów leczenia. Gdy poziom hormonów ustabilizuje się, Twój pies będzie wymagał recepty do końca życia.
3. Choroba von Willebranda
Oznaki choroby von Willebranda
- Przedłużające się krwawienie po urazie lub operacji
- Krwawienie z nosa, dziąseł lub pochwy
- Krew w moczu lub kale
- Nadmierne siniaki
Choroba von Willebranda
Choroba von Willebranda to dziedziczna skaza krwotoczna spowodowana niedoborem czynnika von Willebranda, który jest białkiem we krwi, które pomaga w krzepnięciu. Stan ten najczęściej obserwuje się u dobermanów, owczarków niemieckich, golden retrieverów, pudli i owczarków szetlandzkich.
Przyczyny
Przyczyna choroby von Willebranda jest wynikiem odziedziczonej mutacji genu. Kiedy dochodzi do urazu, płytki krwi przyklejają się do uszkodzonej tkanki i tworzą skrzep, aby zapobiec dalszemu krwawieniu. Czynnik von Willebranda pomaga płytkom krwi przylegać do siebie, więc niedobór powoduje nieprawidłowe, nadmierne krwawienie.
Diagnoza
Można pobrać próbkę krwi, aby zmierzyć ilość czynnika von Willebranda we krwi. Testy DNA są również dostępne dla niektórych ras, w tym dobermanów, i można je wykonać za pomocą wymazu z jamy ustnej.
Bardzo ważne jest, aby wiedzieć, czy Twój pies cierpi na chorobę von Willebranda, aby lekarz weterynarii mógł podjąć środki ostrożności w celu opanowania krwawienia w przypadku urazu lub operacji.
Zabieg
Nie ma lekarstwa na chorobę von Willebranda, ale psy mogą być leczone transfuzjami krwi lub osocza w celu zwiększenia ilości czynnika von Willebranda w ich organizmie. Istnieje również syntetyczny hormon zwany octanem desmopresyny, który można również podawać w celu zwiększenia czynnika von Willebranda.
Każdy pies, u którego zdiagnozowano chorobę von Willebranda lub który został zidentyfikowany jako nosiciel, nigdy nie powinien być hodowany. Pomoże to zapobiec przeniesieniu odziedziczonej choroby na przyszłe potomstwo.
4. Dysplazja stawu biodrowego
Oznaki dysplazji stawu biodrowego
- Słabość tylnych nóg
- Ból w tylnych łapach
- Utykanie
- Niechęć do stania, chodzenia lub wchodzenia po schodach
Dysplazja stawu biodrowego
Dysplazja stawu biodrowego to stan zwyrodnieniowy, w którym dochodzi do uszkodzenia stawów biodrowych. Psy mają staw biodrowy z kulą i panewką, w którym kula na górze kości udowej powinna ściśle przylegać do więzadeł w panewce, aby umożliwić prawidłowy ruch bioder. Dysplazja stawu biodrowego występuje, gdy panewka lub kula rosną szybciej lub wolniej niż inne.
Kiedy kulka nie pasuje prawidłowo do leja, może to spowodować wzajemne ścieranie się stawów, ostatecznie poluzowanie i zmianę pozycji, powodując nasilenie bólu i dalsze uszkodzenia stawów i więzadeł. Nieleczona dysplazja stawu biodrowego może prowadzić do niezdolności do chodzenia.
Przyczyny
Dysplazja stawu biodrowego jest chorobą dziedziczną, najczęściej spotykaną u większych psów. Pewne czynniki przyczyniające się mogą również zwiększać prawdopodobieństwo rozwoju dysplazji stawu biodrowego u psa. Obejmuje to nadmierne tempo wzrostu, brak równowagi żywieniowej, niektóre rodzaje intensywnych ćwiczeń oraz nadwagę lub otyłość.
Diagnoza
Lekarz weterynarii rozważy objawy kliniczne i przeprowadzi dokładne badanie fizykalne w celu wykrycia wyczuwalnej wiotkości stawów. Rentgen bioder jest ogólnie metodą stosowaną do diagnozowania dysplazji stawu biodrowego.
Zabieg
Gdy diagnoza zostanie potwierdzona, lekarz weterynarii omówi najlepszy plan leczenia w zależności od historii medycznej psa, ciężkości choroby i wszelkich czynników przyczyniających się do jej wystąpienia. Leczenie dysplazji stawu biodrowego polega na pomaganiu psu w utrzymaniu mobilności i minimalizowaniu bólu.
Psy będą musiały być utrzymywane na zdrowej diecie, mieć odpowiednie ćwiczenia i mogą być przepisywane leki przeciwbólowe, a nawet kortykosteroidy do leczenia. Dostępne są również suplementy na stawy, masaże, fizjoterapia i inne terapie alternatywne, które pomagają w leczeniu dysplazji stawu biodrowego.
5. Kardiomiopatia rozstrzeniowa
Oznaki kardiomiopatii rozstrzeniowej
- Nietolerancja ćwiczeń
- Słabość
- Kaszel
- Szybki oddech
- Zwiększony wysiłek oddechowy
- Niepokój
- Zwiń
- Nagła śmierć
Kardiomiopatia rozstrzeniowa
Kardiomiopatia rozstrzeniowa lub DCM to choroba mięśnia sercowego powodująca zmniejszenie zdolności serca do generowania ciśnienia w celu pompowania krwi przez układ naczyniowy. Zastawki serca mogą zacząć przeciekać, co może prowadzić do gromadzenia się płynów w klatce piersiowej i jamie brzusznej, co jest znane jako zastoinowa niewydolność serca.
Przyczyny
Przyczyna DCM jest przedmiotem debaty. Dowody sugerują, że istnieje genetyczna podatność związana z tą chorobą, ponieważ niektóre rasy częściej cierpią na DCM niż inne. Częstość występowania DCM wzrasta wraz z wiekiem i zazwyczaj dotyczy psów w wieku od 4 do 10 lat.
Oprócz genetyki uważa się, że istnieją inne czynniki przyczyniające się do kardiomiopatii rozstrzeniowej, w tym niedobory żywieniowe związane z tauryną i karnityną oraz choroby zakaźne.
Diagnoza
Należy przeprowadzić dokładne badanie fizykalne i przeprowadzić pewne testy diagnostyczne, aby wykluczyć inne choroby i potwierdzić diagnozę DCM. Zdjęcia rentgenowskie mogą ujawnić, czy pies ma powiększone serce lub czy wokół płuc gromadzi się płyn.
Elektrokardiogram może ujawnić wszelkie arytmie lub nienormalnie szybkie bicie serca. Echokardiogram lub USG serca to jedyny sposób na definitywne zdiagnozowanie choroby, ponieważ może pokazać grubość mięśnia sercowego i zdolność każdej komory serca do pompowania krwi.
Zabieg
Leczenie kardiomiopatii rozstrzeniowej może być zróżnicowane. Zwykle obejmuje leki na receptę, które zwiększają zdolność serca do pompowania, radzenia sobie z arytmiami i rozszerzania naczyń krwionośnych w celu poprawy krążenia. Diuretyki są często podawane w celu zmniejszenia gromadzenia się płynów. Długoterminowe rokowanie jest zwykle złe dla psów, które już zaczęły wykazywać kliniczne objawy niewydolności serca.
6. Syndrom Woblera
Oznaki Syndromu Woblera
- Dziwny chwiejny chód
- Ból szyi
- Sztywność
- Trzymanie głowy w dół
- Płacz podczas potrząsania głową
- Słabość
- Chodzenie krótkim krokiem
- Spastyczne lub słabe kończyny przednie
- Utrata mięśni w okolicach ramion
- Zwiększony wyprost wszystkich czterech kończyn
- Trudności ze staniem
- Częściowy lub całkowity paraliż
Syndrom Wobblera
Zespół Wobblera to choroba neurologiczna, która atakuje odcinek szyjny kręgosłupa i powoduje utratę funkcji motorycznych i koordynacji. Jest to najczęściej choroba spotykana u dużych ras psów. Małe psy prezentowały ten stan, ale występowanie jest bardzo rzadkie. W badaniu 104 psów z zespołem woblerów tylko 5 z nich było małych. Stan ten zwykle dotyka psy w średnim i starszym wieku.
Przyczyny
Oznaki neurologiczne obecne w wyniku ucisku rdzenia kręgowego. U Dobermanów kompresja jest zwykle spowodowana małym kanałem kręgowym z przepukliną dysku. Może to być również spowodowane małym kanałem kręgowym ze zmianami kostnymi wpływającymi na rdzeń kręgowy. Nerwy rdzeniowe lub korzenie nerwowe mogą być również ściśnięte, co powoduje wiele bólu i dyskomfortu.
Diagnoza
Aby zdiagnozować zespół wobblera, zdjęcie rentgenowskie kręgosłupa szyjnego może wykazać pewne nieprawidłowości, takie jak zmiany kostne, ale bardziej zaawansowane obrazowanie, takie jak MRI lub tomografia komputerowa, byłoby wymagane w celu określenia stopnia ucisku rdzenia kręgowego w celu ostatecznego zdiagnozowania stanu.
Zabieg
Postępowanie medyczne i operacja to dwa rodzaje leczenia zespołu woblera. Postępowanie medyczne zasadniczo polega na ograniczeniu aktywności i stosowaniu kortykosteroidów w celu zmniejszenia obrzęku rdzenia kręgowego spowodowanego uciskiem.
Psy często wykazują poprawę po zastosowaniu sterydów, ale stan się pogarsza po odstawieniu. Postępowanie medyczne jest typowym postępowaniem dla tych, którzy nie są idealnymi kandydatami do operacji, takich jak starsze psy lub psy wykazujące bardzo łagodne objawy kliniczne.
Zabieg chirurgiczny jest zalecany u psów z poważnymi objawami, które nie reagują na leczenie. Leczenie chirurgiczne tego stanu zależy od przyczyny ucisku rdzenia kręgowego.
7. Choroba krążka międzykręgowego (IVDD)
Oznaki IVDD
- Słabość
- Ból
- Chodzenie chwiejne
- Niechęć do skakania
- Niespokojne zachowanie
- Letarg
- Brak apetytu
- Paraliż
- Zgarbione plecy lub szyja z napiętymi mięśniami
- Utrata kontroli nad pęcherzem i/lub jelitami
IVDD
Choroba krążka międzykręgowego lub IVDD to choroba zwyrodnieniowa, która atakuje rdzeń kręgowy i powoduje problemy z poruszaniem się oraz ból. IVDD jest wynikiem amortyzujących dysków między kręgami, które stopniowo zaczynają twardnieć, aż nie są w stanie amortyzować kręgów. Te stwardniałe dyski zwykle wybrzuszają się lub pękają, powodując ucisk na rdzeń kręgowy. Może to uszkodzić impulsy nerwowe, w tym te, które kontrolują jelita i pęcherz moczowy.
Przyczyny
Ponieważ choroba krążków międzykręgowych jest chorobą zwyrodnieniową związaną z wiekiem, jest spowodowana stwardnieniem tych galaretowatych krążków przez pewien czas. Niektóre rasy są genetycznie predysponowane do tej choroby, takie jak jamniki, corgi, bassety i dobermany.
Diagnoza
IVDD zwykle pozostaje niezauważone, dopóki nie zacznie powodować bólu u psa. Jeśli twój pies zacznie wykazywać jakiekolwiek objawy, będzie musiał jak najszybciej zobaczyć się z weterynarzem. Testy diagnostyczne w kierunku choroby krążka międzykręgowego zazwyczaj obejmują prześwietlenie, badanie neurologiczne i ewentualnie rezonans magnetyczny, aby pomóc zlokalizować krążki powodujące problemy.
Zabieg
Łagodne lub umiarkowane przypadki IVDD można leczyć bez operacji. Obejmuje to stosowanie leków przeciwzapalnych, ograniczenie aktywności i fizykoterapię. Ciężkie przypadki zazwyczaj wymagają interwencji chirurgicznej.
Celem operacji jest usunięcie chorego materiału krążka międzykręgowego i zmniejszenie ucisku na rdzeń kręgowy w celu przywrócenia prawidłowego ukrwienia, poprawy ruchomości, złagodzenia bólu i zapobieżenia dalszym problemom z krążkami w przyszłości. W niektórych przypadkach może być koniecznych kilka operacji.
8. Postępujący zanik siatkówki
Oznaki postępującego zaniku siatkówki
- Rozszerzone źrenice
- Nienormalnie odblaskowe oczy
- Nerwowość w nocy
- Niechęć do wchodzenia w ciemne obszary
- Wpadanie na przedmioty
- Tworzenie zaćmy
Postępujący zanik siatkówki
Postępujący zanik siatkówki to dziedziczna choroba oczu, która powoduje degenerację komórek siatkówki, prowadzącą do ślepoty. Ten stan jest bezbolesny i postępuje powoli w czasie. Często zaczyna się od trudności z dobrym widzeniem w nocy.
Przyczyny
Postępujący zanik siatkówki jest wynikiem wadliwego genu, który jest dziedziczony od obojga rodziców. Psy ze zwyrodnieniowym PRA rodzą się z normalnymi pręcikami i czopkami w siatkówce, ale komórki zaczną się rozpadać w wieku dorosłym.
Diagnoza
Postępujący zanik siatkówki diagnozowany jest podczas badania okulistycznego z ogniskiem na siatkówce. Zaćma może rozwinąć się w późnych stadiach choroby iw niektórych przypadkach może być widoczna. Może być konieczne skierowanie do okulisty weterynarii w celu potwierdzenia diagnozy lub dalszych badań, zwłaszcza jeśli zaćma blokuje widok siatkówki.
Zabieg
Nie ma lekarstwa na PRA, a leczenie koncentruje się na zapewnieniu psu komfortu i bezpieczeństwa, gdy jego wzrok wciąż się pogarsza. Będą potrzebować pomocy w unikaniu urazów i czuciu się bezpiecznie w swoim środowisku. Właściciele często korzystają z bramek bezpieczeństwa, prowadzą je na smyczy w nieznanych miejscach, a nawet zachowują ten sam układ mebli, aby mogły go zapamiętać i odpowiednio nawigować.
Wskazówki dotyczące utrzymania zdrowego dobermana
Wybierz renomowanego hodowcę
Jeśli kupujesz szczeniaka Dobermana, będziesz chciał mieć pewność, że robisz to od renomowanego hodowcy. Renomowani hodowcy kładą nacisk na doskonalenie rasy i przeprowadzają wszystkie niezbędne kontrole zdrowotne i testy DNA, aby upewnić się, że oboje rodzice mają czyste świadectwo zdrowia i są wolni od chorób genetycznych przed rozmnażaniem.
Również renomowani hodowcy poddają swoje mioty badaniu przez lekarza weterynarii i kontroli zdrowia. Upewnij się, że znają rasę, są związani z krajowym klubem hodowców, przedstawią dokumentację weterynaryjną i dokumenty rejestracyjne oraz pozwolą ci odwiedzić teren i spotkać się z rodzicami.
Promuj dobrze zbilansowaną dietę
Odżywianie jest istotną częścią ogólnego stanu zdrowia Twojego Dobermana. Powinny być karmione wysokiej jakości, dobrze zbilansowaną dietą, odpowiednią do ich wieku, wielkości i poziomu aktywności. Mówią: „jesteś tym, co jesz” i to samo dotyczy twojego psa.
Dokładnie zbadaj karmę, którą planujesz karmić swojego psa, aby upewnić się, że otrzymuje on karmę możliwie najlepszej jakości. Zapobieganie nadwadze lub otyłości Dobermana jest bardzo ważne, ponieważ otyłość może powodować lub nasilać pewne schorzenia.
Upewnij się, że mają odpowiednie ćwiczenia
Doberman to bardzo aktywna rasa, która wymaga od 1 do 2 godzin umiarkowanych lub intensywnych ćwiczeń dziennie. Niezależnie od tego, czy wybierasz się na spacer, czy pobiegasz, bawisz się na podwórku, a nawet pływasz, odpowiednie ćwiczenia są bardzo ważne dla optymalnego zdrowia psychicznego i fizycznego.
Bądź na bieżąco z egzaminami odnowy biologicznej
Pamiętaj, aby nadążać za regularnymi egzaminami weterynaryjnymi, aby upewnić się, że Twój Doberman jest szczęśliwy i zdrowy. Podczas tych wizyt lekarz weterynarii może ocenić ogólny stan zdrowia psa i przeprowadzić testy pod kątem potencjalnych chorób lub innych schorzeń. Będą Cię informować na bieżąco o wszystkich lekach zapobiegawczych i odpowiedzą na wszelkie pytania dotyczące zdrowia Twojego Dobiego.
Zakończenie
Jak każdy rasowy pies, dobermany mają pewne schorzenia, na które są bardziej podatne. Nie oznacza to, że Twój Doberman będzie cierpiał na którąkolwiek z powyższych chorób, ale ta informacja jest ważna, abyś wiedział, co może potencjalnie wpłynąć na zdrowie Twojego psa. Pamiętaj, aby być na bieżąco z rutynowymi badaniami zdrowotnymi, a jeśli kiedykolwiek zauważysz jakiekolwiek nietypowe objawy lub zachowania, skontaktuj się ze swoim lekarzem weterynarii.
