Miłośnicy olbrzymich, muskularnych, silnych ras psów mają do wyboru wiele różnych ras, od prawie każdej rasy mastifa po gigantycznego doga niemieckiego. Dwie inne rasy, które z pewnością kwalifikują się jako olbrzymy, to Cane Corso i Kangal. Jednakże, chociaż są to obie duże rasy i mają pewne podobieństwa, istnieje wiele sposobów, w jakie te dwie rasy się różnią. Pochodzą z różnych krajów i były hodowane z różnych powodów, a także mają inny wygląd fizyczny i cechy. Ponadto, chociaż obie są gigantycznymi rasami, Kangal zwykle waży zauważalnie więcej niż bardziej umięśniony Cane Corso.
Czytaj dalej, aby uzyskać więcej informacji na temat tych dwóch ras i zobaczyć różnice między nimi.
Różnice wizualne
W skrócie
Cane Corso
- Średni wzrost (dorosły):25–28 cali
- Średnia waga (dorosły): 90–110 funtów
- Długość życia: 10–12 lat
- Ćwiczenie: 2 godziny dziennie
- Wymagania pielęgnacyjne: Minimalne
- Dla rodzin: Tak, ze starszymi dziećmi
- Inne przyjazne zwierzętom: Może być agresywny w stosunku do psów tej samej płci
- Podatność na tresurę: Jedna z najłatwiejszych ras mastifa do wyszkolenia
Kangal
- Średni wzrost (dorosły): 27–33 cale
- Średnia waga (dorosły): 90–145 funtów
- Długość życia: 13–15 lat
- Ćwiczenie: 2 godziny dziennie
- Wymagania pielęgnacyjne: Minimalne/Umiarkowane
- Przyjazny dla rodzin: Tak, zazwyczaj delikatny dla dzieci
- Inne przyjazne zwierzętom: Ze stopniowym wprowadzaniem
- Wyszkolenie: Inteligentny, ale trochę niezależny
Przegląd Cane Corso
Cane Corse to włoska rasa mastifów, pierwotnie hodowana do polowania na grubą zwierzynę oraz do pilnowania ludzi i ich własności, wyhodowana z rzymskiego psa bojowego. Były również używane do zaganiania bydła, a ten zakres działań sprawił, że Cane Corso stał się doskonałym wszechstronnym psem pracującym. Kiedy maszyny przejęły rolę psów hodowlanych, Cane Corso nieco popadł w niełaskę, ale w drugiej połowie XX wieku podjęto wysiłki, aby ożywić rasę.
Dopiero w 1988 roku Cane Corso został wprowadzony do Stanów Zjednoczonych, a rasa uzyskała formalne uznanie Amerykańskiego Związku Kynologicznego w 2010 roku.
Osobowość / Charakter
Cane Corso wywodzi się z linii psów wojennych i był preferowany jako pies pracujący ze względu na jego nieugiętą i niestrudzoną postawę. Rasa jest bardzo inteligentna i może próbować rządzić swoimi ludźmi, jeśli nie otrzyma konsekwentnego i mistrzowskiego szkolenia od swojego przewodnika. Cane Corso może stać się agresywny, jeśli nie zostanie odpowiednio przeszkolony i został zakazany w wielu krajach na całym świecie.
Potencjalni właściciele powinni zawsze sprawdzać lokalne przepisy, aby upewnić się, że rasa nie jest zakazana ani ograniczona.
Trening
Cane corso to bardzo inteligentna rasa, często opisywana jako najbardziej inteligentna z ras mastifa. Chociaż ta inteligencja jest dobra dla doświadczonego przewodnika, który jest gotów poświęcić czas i zapewnić konsekwentne szkolenie, oznacza to również, że bez dobrego szkolenia rasa może ustalać własne zasady i może oczekiwać, że ludzie będą ich przestrzegać. Kiedy tak się dzieje, pies może wykorzystać swój rozmiar i moc, aby dowodzić swoimi ludźmi. Rozpocznij szkolenie wcześnie, zapewnij dobrą socjalizację od najmłodszych lat i nigdy nie pozwól, aby Cane Corso był „szefem” domu.
Zdrowie i pielęgnacja
Rasy olbrzymie są podatne na dysplazję, a Cane Corso nie jest wyjątkiem. Rasa jest również podatna na entropium i ektropium, które są wadami rozwojowymi powiek, a także może cierpieć na wzdęcia. Aby spróbować uniknąć tych problemów, kupujący powinni zawsze upewnić się, że hodowca ma badania przesiewowe pod kątem dysplazji i dobrego stanu oczu od rodziców. Najbardziej wymagającym aspektem opieki nad Cane Corso są ćwiczenia. Są to rasy olbrzymie, ale wymagają dużo ruchu: zwykle co najmniej dwie godziny dziennie, w tym spacery, a także bardziej intensywne ćwiczenia.
Rasa może skorzystać na zapisaniu się do dowolnego z szerokiej gamy psich sportów i zajęć.
Odpowiedni dla:
Doświadczeni właściciele psów, którzy szukają psa do towarzystwa lub psa pracującego i mogą poświęcić dużo czasu na szkolenie, socjalizację i regularne ćwiczenia.
Przegląd kangalu
Kangal, który jest bardziej znany jako owczarek kangalski, jest pochodzenia tureckiego i pierwotnie był hodowany do pilnowania zwierząt gospodarskich na polu. Według niektórych doniesień psy były najpierw używane do odstraszania niedźwiedzi, co tłumaczyłoby ich gigantyczne rozmiary. Rasa została sprowadzona do Stanów Zjednoczonych w 1985 roku i chociaż jest nadal używana jako pies pracujący, jest również postrzegana jako zwierzę domowe, chociaż nie jest to popularna rasa.
Osobowość / Charakter
Owczarek Kangal jest często opisywany jako łagodny olbrzym. Ma ogromną ramę i może być bardzo opiekuńczy w stosunku do rodziny i mienia, ale tworzy bliską i pełną miłości więź z ludźmi. Mówi się również, że jest delikatny w stosunku do dzieci, najwyraźniej rozumiejąc jego względną wielkość i potencjał wyrządzania krzywdy. Podobnie jak Cane Corso, Kangal wymaga szkolenia i socjalizacji od najmłodszych lat.
Trening
Kangal jest psem pracującym i potrzebuje fizycznego i psychicznego ujścia. Zapewnij 2 godziny ćwiczeń dziennie, w tym spacery na smyczy, a także bardziej forsowne ćwiczenia. Powinieneś jak najszybciej rozpocząć szkolenie i socjalizację Kangala, aby upewnić się, że nie rozpoznaje każdej osoby lub zwierzęcia jako potencjalnego zagrożenia dla Ciebie i Twojej rodziny.
Wielkość i siła psa sprawiają, że jest on szczególnie uzdolniony w psich sportach fizycznych, takich jak ciągnięcie.
Zdrowie i pielęgnacja
Podczas gdy Cane Corso ma krótką sierść, Kangal ma grubszą i nieco dłuższą sierść. Chociaż nadal jest stosunkowo łatwy w utrzymaniu, będzie wymagał nieco więcej konserwacji niż Corso. Dysplazja jest również powszechna w tej rasie, podobnie jak guzy i entropia. Zapisz się do weterynarza, gdy tylko zdobędziesz Kangala i upewnij się, że odwiedzisz go w przypadku potencjalnych problemów.
Odpowiedni dla:
Doświadczony właściciel psa, który jest gotów ćwiczyć swoje szczenię przez co najmniej 2 godziny dziennie i który zapewni regularną socjalizację i szkolenie od najmłodszych lat.
Różnice fizyczne
Chociaż obie rasy są uważane za olbrzymie, a Cane Corso z pewnością nie jest małym psem, to Kangal jest większą z tych dwóch ras, potencjalnie ważącą nawet 30 funtów więcej. Są też inne fizyczne różnice.
Podczas gdy Cane Corso ma krótką sierść, Kangal ma grubszą i nieco dłuższą sierść. Kangal jest zazwyczaj jasnobrązowy, podczas gdy Cane Corso może występować w wielu różnych kolorach, w tym jasnobrązowym, ale także czarnym, brązowym i szarym.
Cane Corso ma bardziej kwadratową głowę ze spiczastymi uszami i jest bardziej jowialny. Ma również opadające oczy, podczas gdy Kangal ma bardziej zaokrągloną głowę, opadające uszy i nie ma takich samych opadających oczu.
Różnice w opiece i zdrowiu
Istnieje kilka różnic w opiece i zdrowiu między tymi dwiema rasami. Oba wymagają około 2 godzin ćwiczeń dziennie i oba wymagają konsekwentnego treningu i wczesnej socjalizacji. Ale opadające oczy Cane Corso oznaczają, że jest on bardziej podatny na choroby oczu niż Kangal. Obie rasy, ze względu na swój rozmiar, są nieco podatne na dysplazję stawów i mogą cierpieć na wzdęcia.
Zakazane rasy
Zarówno Cane Corso, jak i Kangal zostały zakazane w co najmniej jednym kraju. Potencjalni właściciele powinni sprawdzić swoje krajowe i lokalne przepisy, aby ustalić, czy któraś z tych ras jest zabroniona, ponieważ w większości przypadków, jeśli władze znajdą zakazaną rasę, zostanie ona usunięta i zniszczona, a właścicielowi mogą grozić kary finansowe, a potencjalnie nawet wyrok więzienia.
Która rasa jest dla Ciebie odpowiednia?
Obie te rasy są rasami olbrzymimi, ważącymi 100 funtów w przypadku Cane Corso i do 140 funtów w przypadku Kangala. Oba były wykorzystywane do ochrony zwierząt gospodarskich i oba mogą być trudne, a nawet agresywne, jeśli nie przejdą odpowiedniego szkolenia i socjalizacji.
Istnieją też różnice między rasami. Cane Corso ma spiczaste uszy, podczas gdy Kangal ma opadające uszy. Cane Corso ma opadające oczy, podczas gdy Kangal nie. Chociaż obie rasy dobrze dogadują się z dziećmi, Kangal ma reputację łagodnego olbrzyma w stosunku do dzieci w swojej rodzinie, ale w przypadku psów tej wielkości zawsze istnieje co najmniej niebezpieczeństwo przypadkowych obrażeń.
